Zygmunt Serafinowicz

Nagrobek

Kliknij obraz, by obejrzeć go w powiększeniu

Biogram

Zygmunt Serafinowicz (1897-1971) - wieloletni nauczyciel i kierownik szkół w Laskach. 

Urodził się 15 maja 1897 r. w Milanówku. Ojciec, Władysław Dionizy Serafinowicz, był buchalterem w zarządzie Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, potem intendentem Domu Schronienia dla Starców św. Ducha i Najświętszej Maryi Panny na Przyrynku 4, zaś matka, Maria z Niewęgłowskich Serafinowiczowa, pracowała początkowo jako nauczycielka, a po zakończeniu I wojny światowej jako urzędniczka w Państwowym Instytucie Pedagogicznym, później na Politechnice Warszawskiej. Oboje pochowani są także na tutejszym cmentarzu (kwatera B I/7).

Zygmunt Serafinowicz miał dwóch braci, Leszka Józefa (1899-1956), poetę, szeroko znanego pod nazwiskiem Jana Lechonia (jego mogiła również na tym samym cmentarzu) oraz Wacława (1901-1946), literata, dziennikarza i filmowca.

Maturę zdał w roku 1918 jako ekstern i w tym samym roku podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Przerwał je jednak już w listopadzie, by zgłosić się do wojska. Z powodu słabego zdrowia dostał przydział do Sztabu Generalnego. W czasie wojny z bolszewikami w 1920 r. został adiutantem gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego.

Po zakończeniu wojny w roku 1920 powrócił do przerwanych studiów, jednak ich nie ukończył. Imał się różnych zajęć, w latach 1927-1928 ponownie związał się z wojskiem, pracując jako urzędnik w Wojskowej Kontroli Generalnej. W tym czasie zetknął się, za przyczyną kolegi z pracy, Rafała Marcelego Blütha, z ks. Władysławem Korniłowiczem i później z Matką Elżbietą Czacką. Trafił do środowiska Lasek i przeżył wielką przemianę duchową. 23 grudnia 1928 r. rozpoczął pracę w Laskach, stając się bliskim współpracownikiem twórców Dzieła Lasek. Zajmował się kwestą, był wychowawcą niewidomych chłopców, uczył matematyki, nabywał wiedzy i umiejętności tyflopedagogicznych.

W czasie Kampanii wrześniowej trafił ze swoim oddziałem pod Lwów. Po rozformowaniu oddziału przedarł się pieszo do Żułowa w powiecie krasnostawskim, do laskowskiej placówki dla niewidomych, gdzie przebywał wówczas także ks. Korniłowicz. Zygmunt Srafinowicz pomagał tam w administrowaniu majątkiem, pracach biurowych, był nauczycielem i lektorem niewidomych. Do Lasek powrócił po zakończeniu działań wojennych w 1945 r.

Objęcie władzy w kraju przez komunistów zmusiło twórców Zakładu w Laskach do zmiany kierownictwa swoich szkół. Zdecydowano, że s. Teresę Landy, która piastowała tę funkcję od roku 1926, zastąpi osoba świecka. Poproszono o podjęcie się tej roli Zygmunta Serafinowicza, który wyzwanie podjął. Okres był bardzo trudny dla Lasek, które wyszły z wojny zniszczone niemal w 75%. Spłonęły księgozbiory, pomoce szkolne, następowała mozolna odbudowa w warunkach dramatycznego deficytu materiałów budowlanych. Dotychczasowi dobroczyńcy Lasek wywodzący się z kręgu zamożnych rodów sami przeżywali bardzo trudne chwile. Z zagranicy płynęła bardzo niewielka pomoc. Także i kadra nauczycielska została znacznie uszczuplona przez wojenne, a komunistyczne władze wymagały nawet od wychowawców z uniwersyteckim dyplomem ukończenia dodatkowo dwuletnich studiów pedagogiki specjalnej. Mimo tych trudności udało się uruchomić już we wrześniu zarówno szkołe podstawową dla dzieci niewidomych, jak i gimnazjum. Naukę podjęło 125 uczniów. Zygmunt Serafinowicz został ostatecznie zatwierdzony przez władze na stanowisku kierownika szkoły podstawowej w marcu 1946 r., w styczniu 1948 r.  także i w gimnazjum. Potem doszły jeszcze obowiązki kierowania przedszkolem i szkołą specjalną oraz szkołą zawodową.

Niemal cały dwudziestoletni okres sprawowania funkcji kierownika i dyrektora szkół laskowskich obfitował w wiele konfliktów z komunistycznymi władzami, których zamiarem było upaństwowienie mającego konotacje katolickie Zakładu w Laskach, bądź co najmniej ograniczenie jego działalności.

Zygmunt Serafinowicz bardzo dbał o wykorzystywanie w procesach dydaktycznych najnowszej wiedzy tyflopedagogicznej. Ściśle współpracował z dr Marią Grzegorzewską, założycielką i wieloletnią szefową Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej. Była tam recenzentem-konsultantem prac dyplomowych studentów. 

W samych Laskach był animatorem nowatorskich rozwiązań w nauczaniu niewidomych zawodu, we współpracy ze swoim serdecznym przyjacielem, Henrykiem Ruszczycem, twórcą polskiego szkolnictwa zawodowego dla niewidomych.

Pracę zakończył w roku 1966, zamieszkując w zakładowej infirmerii, służąc życzliwą radą i wsparciem zarówno pracownikom, jak i wychowankom.

Zmarł w dniu 23 listopada 1971 r. pozostając we wdzięcznej pamięci całego środowiska Lasek.

Warto przeczytać:

"Pan Zygmunt z Lasek", praca zbiorowa, wyd. na zlecenie Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi - Agencja OMNIPRESS, Warszawa 1990, ISBN 83-58028-66-8

Kliknij, by powrócić do poprzedniej strony