Franciszek Strynkiewicz

Nagrobek

Kliknij obraz, by obejrzeć go w powiększeniu

Biogram

Franciszek Strynkiewicz (ur. 15 września 1893 w Mogielnicy, zm. 20 listopada 1996 w Warszawie) – polski rzeźbiarz.

Ukończył w 1927 studia w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), będąc uczniem Tadeusza Breyera. Przez wiele lat pracował na ASP jako asystent, następnie od 1946 do 1963 jako profesor. W latach 1947-1951 oraz 1957-1959 był rektorem tej uczelni. Tworzył kompozycje figuralne, pomniki i portrety. Do pomników należy cmentarz w Treblince (pomnik mauzoleum), którą wykonał wraz z Adamem Hauptem i Franciszkiem Duszenką.

Wraz ze swoją żoną Barbarą Bielinius-Strynkiewicz prowadził stałą wystawę rzeźb plenerowych w Mogielnicy. Opierając się na stadium natury buduje formy zwarte i dynamiczne zmierzając do coraz większych uproszczeń.

Wybrane prace

    popiersie Waleriana Łukasińskiego (1927)
    głowa Chinki (1928)
    kariatyda przed wejściem do budynku Urzędu Patentowego RP w Warszawie (1928)
    popiersie Józefa Piłsudskiego
    pomnik Jana Kochanowskiego w Lublinie (1931)
    cykl martyrologiczny "Oświęcim" (1945-1952)
    "Na mecie" (1948)
    "Matka i dziecko" (1960)
    "Pokolenia" (1965-1967)

Jest także autorem pomników i rzeźb nagrobnych, w tym pomnika nagrobnego Żwirki i Wigury na Cmentarzu Powązkowskim (1934), pomnika Adama Mickiewicza w Gliwicach, Karola Świerczewskiego w Bieszczadach i Treblinka. Do znanych jego portretów zalicza się: "Portret Isi" (1947), "Portret van Gogha" (1953) i "Autoportret" (1967). Otrzymał państwową nagrodę pierwszego stopnia.

Do jego uczniów należą Kazimierz Gustaw Zemła i Barbara Zbrożyna, Jan Kucz, Adam Roman, Ryszard Wojciechowski.

Link do Wikipedii z biogramem Franciszka Strynkiewicza, z którego zaczerpnięto niniejszą treść.

Kliknij, by powrócić do poprzedniej strony