Eleonora Reicher

Nagrobek

Kliknij obraz, by obejrzeć go w powiększeniu

Biogram

Data i miejsce urodzenia, wykształcenie, inne ważne dane z życiorysu
Prof. Eleonora Reicher urodziła się 29 września 1884 r. w Warszawie. Maturę (Diplome de Baccalaureat ès lettres) uzyskała w 1906 r. we Fryburgu w Szwajcarii. Studia medyczne rozpoczęła w latach 1906-1907 na Uniwersytecie w Paryżu (Sorbonie), a kontynuowała je na Uniwersytecie w Bernie w latach 1907-1909 i 1912-1914. W latach 1909-1912 studiowała biologię na Uniwersytecie w Bernie, uzyskując dyplom doktora filozofii z zakresu nauk przyrodniczych (w 1912 r.). Studia medyczne ukończyła w 1914 r., nie złożyła jednak egzaminów końcowych z powodu wybuchu I wojny światowej. Dyplom lekarza otrzymała w 1917 r. na Uniwersytecie w Bernie, gdzie doktoryzowała się w 1920 r. na podstawie rozprawy pt. „Ueber das Blutbild bei Influenza”. Stopień doktora habilitowanego uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim w 1932 r. na podstawie rozprawy pt. „O działaniu ćwiczeń cielesnych na ustrój ludzi zdrowych i chorych”. Profesorem tytularnym została w 1947 r. Podczas II wojny światowej brała czynny udział w ruchu oporu. Zorganizowała szpital PCK dla dzieci i sierot, ofiar wojny.

Przebieg pracy zawodowej i zajmowane stanowiska
Po powrocie do Polski w 1920 r. pracowała początkowo jako lekarz Ochotniczej Legii Kobiet w Warszawie, w stopniu oficerskim, a następnie jako asystent w I Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, kierowanej w tym czasie przez prof. Antoniego Gluzińskiego (lata 1921-1927). W latach 1928-1939, pracując pod kierunkiem prof. Witolda Orłowskiego, była adiunktem, a od 1933 r. – docentem w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie współpracowała z Zakładem dla Niewidomych w podwarszawskich Laskach. W 1928 r. zorganizowała i następnie prowadziła Poradnię Wychowania Fizycznego przy II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego we współpracy z Działem Lekarskim Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego/Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Po wojnie (od 1945 r.) kontynuowała pracę na Uniwersytecie Warszawskim jako adiunkt, następnie jako docent. W latach 1949-1956 prowadziła Katedrę Reumatologii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (następnie Akademii Medycznej, obecnie Warszawskim Uniwersytecie Medycznym). Od 1948 r. pracowała nad założeniem i organizacją Instytutu Reumatologii w Warszawie, którego była pierwszym dyrektorem w latach 1948-1961. Instytut Reumatologii dziś nosi Jej imię. Po przejściu na emeryturę nadal pracowała jako konsultant, zajęła się także twórczością malarską.

Zainteresowania zawodowe
Prof. E. Reicher jest uznawana za twórcę polskiej szkoły reumatologicznej i prekursora profilaktyki ruchowej w chorobach układu ruchu, układu krążenia, układu autonomicznego oraz w zaburzeniach przemiany materii, otyłości i cukrzycy. Początkowo była bardziej związana z medycyną sportową, później – z reumatologią. W kierowanym przez Nią Instytucie Reumatologicznym rozwinęła linie badawcze skoncentrowane na etiopatogenezie chorób reumatycznych, ich manifestacji stawowej i pozastawowej oraz kompleksowym leczeniu.

Dorobek naukowy i dydaktyczny
Opublikowała wiele prac naukowych i popularnonaukowych, w tym obszerne podręczniki chorób reumatycznych (1960 i 1965 r.). Jej praca habilitacyjna była pierwszą w piśmiennictwie światowym próbą syntezy działania ćwiczeń fizycznych na organizm ludzi zdrowych i chorych. Jako wybitny dydaktyk, znawca lekarskich aspektów wychowania fizycznego i sportu, realizowała znaczną część programu na kursie Fizjologii i Patologii Wieku Młodzieńczego, organizowanym przez II Klinikę Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. Była stałym wykładowcą na kursach Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego. Brała czynny udział w licznych zjazdach naukowych lekarzy internistów i lekarzy sportowych.

Działalność w organizacjach i towarzystwach naukowych
W latach 1927-1928 i 1937-1938 była członkiem Rady Naukowej Wychowania Fizycznego. Brała udział w I i II Kongresie Kultury Fizycznej Kobiet. Już od lat trzydziestych ubiegłego stulecia wspierała ruch feministyczny, a liczne publikacje i wystąpienia na kongresach ruchu kobiet były dopełnieniem Jej zainteresowań. Została uhonorowana wieloma najwyższymi odznaczeniami państwowymi za wkład w historię i rozwój medycyny sportowej oraz reumatologii.

Data śmierci i pamięć o osobie
Prof. Eleonora Reicher zmarła 12 marca 1973 r., pozostawiając po sobie dziedzictwo, jakim jest nowo powstała w ówczesnej Polsce dyscyplina reumatologii. Było to możliwe dzięki Jej nowatorskiemu spojrzeniu oczyma internisty na medycynę sportową. Dziedzictwo to przekazywane z pokolenia na pokolenie lekarskie stale obowiązuje. 

Link do Instytutu Reumatologii z biogramem prof. Eleonory Reicher, z którego zaczerpnięto niniejszą treść.

Kliknij, by powrócić do poprzedniej strony