Cecylia Czartoryska

Nagrobek

Kliknij obraz, by obejrzeć go w powiększeniu

Biogram

Cecylia Czartoryska (1930-2018)

Cecylia Czartoryska urodziła się 11 grudnia 1930 r. w Żurawnie na Ziemi Halickiej. Żurawno zapisało się w historii zwycięskimi zmaganiami króla Jana Sobieskiego z wielokrotnie przeważającymi siłami tureckimi, zakończonymi 17 października 1676 r. pokojem żórawińskim, na podstawie którego Turcy zwrócili połowę Ukrainy i obiecali wspierać Polskę przeciwko jej wrogom.

Kazimierz i Helena Czartoryscy mieli ośmioro dzieci: Antoniego, Jadwigę, Teresę, Annę, Andrzeja, Cecylię i Barbarę, oraz Marię, która zmarła w dzieciństwie. Dziś żyje tylko Barbara, pracownik naukowy – biochemik.
Dzieci państwa Czartoryskich wychowywane były surowo; każde musiało być samodzielne, poddać się porządkowi domowemu i pracować nad sobą w duchu nauki Kościoła.

Pierwszym ogromnym przeżyciem dla Cecylii i jej rodzeństwa była tragiczna śmierć ojca Kazimierza w wypadku samochodowym w 1936 r. Po trzech latach przyszła druga wojna światowa. Księżna Helena z iście męską odwagą podjęła trudy wojenne, przenosząc się kolejno: do Lwowa, a po wejściu do miasta Armii Czerwonej pod przybranymi nazwiskami zamieszkali w Pełkiniach, w majątku dziadków Czartoryskich pod Jarosławiem, następnie pojechali do Żmigrodu, a bezpośrednio po wojnie do Wadowic. W tych warunkach kształtowała się życiowa postawa Cecylii. O dalszych Jej losach dowiadujemy się z pięknego kazania pogrzebowego ks. Jacka Ponikowskiego, które w całości zamieszczamy poniżej.

Z Laskami rodzina Czartoryskich zetknęła się wcześnie, bo było to miejsce wyjątkowe, swoisty azyl dla ludzi prześladowanych, w tym rodzin arystokratycznych. Już w 1951 r. w kaplicy laskowskiej ojciec Tadeusz Fedorowicz połączył węzłem małżeńskim Andrzeja Czartoryskiego z Olgą z Tyszkiewiczów. Pani Cecylia Czartoryska po nieudanych próbach zakonnych 20 stycznia 1966 r. podpisała z Laskami umowę o pracę jako wychowawczyni. Od 1973 r. przez trzy lata prowadziła orientację przestrzenną, a przez następne pięć lat znów pracowała jako wychowawczyni w internacie Domu Dziewcząt. We wrześniu 1981 r. pani Cecylia przeszła na emeryturę, ale nie znaczyło to, że przestała pracować na rzecz niewidomych dzieci.

Zwiedziła wiele domów opieki społecznej, wyszukując dzieci szczególnie zaniedbane. W 1983 r. Zarząd Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi postanowił powołać Dom Małego Dziecka Niewidomego. Od lutego 1984 r. przyjęła stanowisko kierownika tego domu w Warszawie przy ul. Obrońców. Trafiały do niego dzieci niewidome głęboko upośledzone i zaniedbane. Na przykład zabrała z domu opieki społecznej trzyletnie dziecko, które jak roślinka przez cały dzień leżało w łóżeczku. U pani Czartoryskiej po roku mówiło, samodzielnie się ubierało, biegało i radośnie się rozwijało. Ludzie z zewnątrz mówili o cudzie „witaminy M”, bo rzeczywiście Pani Cecylia kochała te dzieci całym swoim gorącym sercem. Ona nie potrafiła rozmawiać o czymkolwiek, nie wprowadzając w tematykę dzieci. Nawet w rozmowie przed śmiercią z radością mówiła o sukcesach i ze smutkiem o niepowodzeniach jej dzieci. Pogarszający się z każdym rokiem stan zdrowia spowodował, że w kwietniu 2013 r. umowa pracy na stanowisku kierownika Domu Niewidomego Dziecka została z panią Cecylią rozwiązana, a ona przeniosła się na stałe do szpitalika zakładowego w Laskach.

Kochana Pani Cecylio. Za tę wspaniałą służbę, której fundamentem była głęboka, Boża miłość, gorąco dziękujemy. Byłaś nieraz trudna dla podległego Ci personelu, ale zawsze miałaś na celu dobro dzieci. Wymagałaś od innych, ale najwięcej od siebie samej.
Dla Ciebie nie istniały godziny pracy, ważne były potrzeby dzieci, które muszą być zaspokojone.
Dzieci nazywały Ją babcią, ale była dla nich wszystkim: matką, ojcem i przyjacielem.

(Wspomnienie w czasopiśmie "Laski")

Kliknij, by powrócić do poprzedniej strony